کربلا تابلویی است که مطالعه و مداقه در آن میتواند درسهای بی نظیری برای انسان داشته باشد. جمله ی خاص امام حسین (ع) بعد از شهادت علی اکبر ع که "علی الدنیا بعدک العفا " جمله ای است که یا باید آنرا کلام دلسوزانه ی پدری در رثای فرزند خود بدانیم که یقینا این از ساحت متعالی اهل بیت ع دور است و یا اینکه آنرا بعنوان نشانه شخصیت برجسته و کمال یافته ی علی اکبر ع بشناسیم .
در بین شیعیان مشهور است که حضرت علی اکبر ع شبیه ترین مردم به رسول خدا ص از سه حیث خلقت ، خلقیات و منطق بوده اند و جمله ی " اشبه الناس خَلقا و خُلقا و منطقا برسول ص" کلامی مشهور است .گذشته از شباهت ظاهری که خود افتخاریست و البته در کربلا امتحانی برای برخی از سربازان لشکر یزید(1) دو صفت خلقیات و کلام دو ویژگی اکتسابی علی اکبر ع است که بایست درباره آنها اندیشید و به راز کلام امام حسین ع در شان ایشان پی بردو همچنین آنرا بعنوان الگویی برای جوان امروز که عاشقانه در مراسم ولادت این شخصیت عظیم شاد و در رثای شهادت او عزاداری میکند معرفی نمود.
حقیقت این است که یکی از بزرگترین درسهای کربلا، درس ماندگاری در انقلاب است ، درسی که امروز دشمن همه ی توان خود را بکار بسته و این نقطه را در گروههای مختلف یاران انقلاب هدف گرفته است . جای خالی بسیاری از شخصیتهای بزرگ دنیای اسلام که برخی سالها در دورانهای اسلام صاحب نام و رشادت بوده اند اما در کربلای حسین ع غایبند این درس را میدهد که در کنار حسین ع ماندن و تا آخر پا به پای انقلاب رفتن شرط است ، و الا برای نبودن و نرفتن با حسین ع همیشه دلیل و توجیهی وجود دارد .
خسته شدن ، طالب دنیا شدن ، ترس از مرگ، عقل خود را بالای عقل امام دیدن ، تغییر اولویتهای زندگی از خدا جویی به خود و خانواده خواهی واز این دست دلایل ، توجیهاتی است که بسیاری را از انقلاب اسلامی امام حسین ع بازداشت .
تابلوی کربلا به همه ی تاریخ درس میدهد که گرچه انقلابی شدن مهم است اما انقلابی ماندن سخت است ، و تنها آنهایی انقلابی میمانند که شرایطی داشته باشند که کمال این صفات و این ویژگیها را میتوان در علی اکبر حسین دید. خلقیات رسول اللهی داشتن و منطق پیامبر گونه نشانه ی دو صفت ایمان الهی و بصیرت دینی است ، بدین معنا که در انقلاب اسلامی حسین ع که پس از ده سال وقت جهاد فرا میرسد کسانی میتوانند تا پایان راه بروند و به سعادت با امام بودن نائل شوند که دو بال ایمان و بصیرت را در خود به وجود آورده و تقویت کرده باشند. قیامهایی که پس از شهادت حسین ع برپا شد همه و همه توسط مومنانی بود که بصیرت به معنای انجام اقدام برای خواست امام در زمان لازم را دارا نبودند و البته نمیتوان کتمان نمود که اصل بصیرت خود انشعابی از انشعابات ایمان است ، یعنی بصیرت موضوعی جدای از ایمان نیست ، آنگاه که مومن را مومن می نامیم یعنی کسی که در همه ی ابعاد مورد نظر دین پرورش یافته است، در بعد معنویت ، اخلاقیات ، آگاهی به زمانه ، شناخت دشمن ، شجاعت و... لیکن به جهت اهمیت آن و به دلیل آنکه بارها و بارها از این حیثیت مومنان دچار لطمه و خدشه شده و اثر این بخش از ایمان در طول تاریخ شیعه نمود بیشتری داشته است به صورت مجزا به آن پرداخته میشود.
آنچه از این تابلوی مهم تاریخی ( جریان کربلا) و موذن دلاور آن میتوان درس گرفت آنست که بدانیم دشمن دو بال معنویت و بصیرت مومنان را همواره مورد تهاجم (البته از نوع فرهنگی ، سیاسی ) قرار میدهد. و کسانی که مقتدایشان در " کل یوم عاشورا و کل ارض کربلا " حضرت علی اکبر ع است میدانند که بایست با انجام عبادات ، رعایت شریعت اسلام و پرهیز از گناه بال معنویت خود را تقویت کرده و با تمرین گوش به فرمان ولی بودن و همراهی امام بصیرت خود را روزافزون نمایند تا از صحنه های فراوان امتحان و فتنه همانند علی اکبر ع سربلند و سرافراز بیرون بیایند.